رهبر انقلاب اندکی پیش از انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ از نامزدها قول گرفتند که:

•  با عقل و درایت عمل خواهند کرد.

•  اگر برنامه‌ای در هر موردی از مسائل دارند، آن را برای مردم ارائه کنند.

•  با پشتکار و ثبات قدم در این میدان (اداره کشور) پیش خواهند رفت.

•  از همه‌ ظرفیتهای قانون اساسی برای اجرای وظیفه‌ بزرگِ خودشان استفاده خواهند کرد.

•  به مدیریت اوضاع کشور خواهند پرداخت.

•  به مسئله‌ اقتصاد که میدان چالش تحمیلی بیگانگان بر ملت ایران است، خواهند پرداخت.

•  حاشیه‌سازی نخواهند کرد.

•  دست کسان و اطرافیان خود را باز نخواهند گذاشت.

•  به منافع بیگانگان، به بهانه‌های گوناگون، بیش از منافع ملت ایران اهمیت نخواهند داد.

اکنون شورای نگهبان باید پاسخ دهد که چرا در دو دوره از انتخابات ریاست جمهوری که در زمره بهترین سالهای حیات ملت ایران بود، کسی را واجد صلاحیت ریاست جمهوری دانست که در طول هشت سال گذشته نه تنها به هیچیک از قول های مورد اشاره رهبری عمل نکرد، بلکه در همه این موارد دقیقا برخلاف قول های مزبور عمل کرده است؟

آیا شورای نگهبان مسئولیت تصمیم خود را در تایید دو دوره ای صلاحیت آقای روحانی می پذیرد؟ یا آنکه طبق روال معمول، مسئولیت ها در نهایت به گردن مردمی است که به خواست اصحاب قدرت، برای “ادای تکلیف”، به پای صندوق های رای آمدند!

اعضای شورای نگهبان باید پاسخ دهند که بر اساس چه معیار و ضابطه ای زیر نام آقای حسن روحانی را مهر و امضاء کردند که ایشان فردی مدیر، مدبر، دارای حسن سابقه، امانت و تقواست؟!

آیا با کوتاهی شورای نگهبان در انجام صحیح وظایف خود، جنس تقلبی به جای اصلی به مردم غالب نشد؟!