براساس قاعده «اجبار ضرور» ایران به‌دلیل تهدید شدن به حمله نامتعارف توسط دارندگان سلاح‌های هسته‌ای از مشروعیت برای ساخت سلاح هسته‌ای برخوردار است اما با وجود این نسبت به ساخت و استقرار آنها خودداری کرده است.
تقریباً کلمه به کلمه، دیپلماسی آمریکا و اسرائیل (یا فقدان آن) و عملیات نظامی از سیاستی سرچشمه می‌گیرد که به دقت طراحی شده است، سیاستی که در صفحات مقاله سال ۲۰۰۹ مؤسسه بروکینگز شرح داده شده است: «کدام مسیر به ایران؟ گزینه‌هایی برای استراتژی جدید آمریکا در قبال ایران.»
تهران قصد حمله به غیرنظامیان اسرائیلی را نداشت، بلکه توان نیروهای دفاعی ارتش اسرائیل را آزمایش کرد. ایران برای اولین بار از موشک های مافوق صوت استفاده کرد که نه متحدان اسرائیل و نه ارتش آن نتوانستند آن ها را رهگیری کنند.
تاریخ‌های هفتم اکتبر ۲۰۲۳ و ۱۳ آوریل ۲۰۲۴ در تاریخ غرب آسیا به عنوان نقاط عطفی که موازنه قدرت جدیدی را تعریف کرده اند، ثبت خواهند شد. اسطوره برتری نظامی اسرائیل و شکست ناپذیری ارتش آن برای همیشه از بین رفت.
ایران از سلاح‌هایی استفاده نکرد که اسرائیل از وجود آنها اطلاعی نداشت، بلکه فقط از تعداد زیادی از آنها استفاده کرد اما ایرانی‌ها اکنون نقشه تقریباً کاملی از سیستم دفاع موشکی اسرائیل دارند و می‌دانند که آمریکا در اردن و خلیج‌فارس در کجا تأسیسات دارد و چقدر طول می کشد تا آنها را آماده کند